Lovesick

Dit waren dan de laatste dagen in Australië voor het moment. De laatste week was een beetje hectisch want de huizen waren allemaal al op donderdag verhuurd. Veel schoonmaken dus! Donderdag en vrijdag wat werk in de schuur gedaan en zaterdag en zondag samen met Allan op de markt gestaan. Zaterdag was het super druk vanwege de Pasen en het heerlijke weer. Ik hoorde mensen zeggen dat het gewoonlijk altijd regent met Pasen, een beetje als onze voormalige koninginnedag ;). Als klein afscheidsfeestje zijn Marian, Sara, Betty en ik dinsdagavond met zijn allen uit eten gegaan bij Nightingales, een lokale wijngaard. We hebben heerlijk lux gegeten met paté van eend als entree, codfilet als main, en als toetje kon ik de crème brullee natuurlijk niet zomaar overslaan. Het was heerlijk en we hebben een super ezeltje meidenavond gehad. De rest van de familie was er op dat moment niet. Michelle, Alan en twee andere Wwoofers van Barbara waren dinsdagochtend in alle vroegte vertokken naar Cunnabah om daar twee dagen olijven te gaan plukken. Na mijn tripje naar Gulgong van het weekend zag ik een reis van vier uur en slapen in de openlucht niet zo zitten dus heb ik dit avontuur maar even aan mij voorbij laten gaan. Ze kwamen woensdagavond erg laat terug met bijna drie gevulde drums met schitterende olijven. Nu ik dit achteraf ( 2 april 2012) aan het typen ben realiseer ik me dat een week nog nooit zo lang heeft gevoeld. Maandag 25 maart, na al bijna een maand nadat Anders was vertrokken, heb ik besloten niet nog eens hetzelfde aantal dagen te willen wachten voordat ik op 16 april naar Denemarken zou vliegen. Ik miste Anders zo veel en elke dag leek wel eeuwig te duren, wachten totdat ik zou vliegen. Op dinsdag 26 maart heb ik dan dus ook besloten om mijn ticket te veranderen. Ik heb nog nooit zoveel moeite gehad met Marian iets te vertellen. Na een half uur al mijn lef bij elkaar geraapt te hebben kon ik het eindelijk kwijt. Het is niet leuk om Marian te moeten verlaten omdat ik een enorme grote hulp voor haar ben en we elkaar erg goed aanvoelen. Ik moest haar teleurstellen en dat is nooit leuk. Marian voelde meteen aan dat ik mijn besluit al had genomen en zei meteen dat ik het moest gaan regelen. Dus na wat onderzoek op het internet heb ik zonder al te veel moeite mijn ticket kunnen veranderen naar 1 april. Wat was dat een opluchting. Nou hoefde ik nog maar 6 dagen te wachten totdat ik eindelijk mijn lief weer in mijn armen kon sluiten. Ik heb denk ik nog nooit iemand zo blij gemaakt als Anders. Nou komt mijn nieuwe avontuur wel erg dichtbij maar ik ben ergens nog nooit zo zeker van geweest. Beslissingen zijn zo makkelijk als je gewoon je gevoel volgt.
De laatste dagen waren niet anders dan normaal. Life go's on! Mijn backpack had ik helemaal vol gestopt met olie, zeepjes en wat natuurlijk niet mocht ontbreken is een goede fles wijn van Ascella! Ik heb mijn kleine huisje helemaal schoongemaakt zodat Marian daar weer haar toevlucht kan nemen. Vrijdagavond was ik vroeg naar bed gegaan maar werd om kwart voor één wakker van Alan en Michelle die terug kwamen van een feestje. Helaas kon ik daarna met geen mogelijkheid meer in slaap komen. Na een uur te hebben liggen draaien besloot ik maar een kopje thee te zetten. Nadat ik dat op had deed ik nog een poging tot slapen. Helaas mocht het niet baten. Toen heb ik eat rustige muziek op gezet maar ook daarvan viel ik niet in slaap. Toen heb ik maar wat warms aangetrokken en ben in de schuur jams gaan labelen. Je moet toch wat als je niet kan slapen. Om vier uur was ik eindelijk weer in slaap gevallen maar de wekker ging alweer om half 7 dus veel slaap heb ik niet gehad.
De Zondag middag zijn Alan en ik met de auto naar Sydney gereden. Ik zat niet geheel zonder stress in de auto want Alan reed niet heel rustig door al die bochten. Toen ik dat opmerkte schoot hij meteen in de verdediging. Volgens hem reedt Anders nog veel harder dus het kwam er op neer dat ik niet moest zeuren. Ik was dus ook heel opgelucht toen Alan verplicht was om zachter te gaan rijden omdat er een hele rits auto's voor ons zat en inhalen is op deze weg geen optie. Gelukkig zijn we veilig aangekomen in het appartement van Richard waar ik die nacht zou slapen. Na een bliksemwederzien gingen Angela, Richard en Alan alweer op weg naar de boot. Ik had dus het rijk voor me alleen die avond. Na een verbazingwekkende goede nacht slaap, goed ontbijt en een laatste check van mijn bagage nam ik de bus en de trein naar het vliegveld waar ik nog een paar uur moest wachten. Ik was lekker vroeg vertrokken zodat er geen enkele reden was om te stressen. Om 16:15 vertrok mijn vliegtuig. Daar ga ik dan! Over 24 uur zit ik weer aan de andere kant van de wereld, in een nieuw land en het allerbelangrijkste; ik ben bij mijn lief!