Elk einde vormt weer een fantastisch nieuw begin

Met een wazige blik loop ik over Singapore airport. Ik heb al 8 uur van mijn 24 uur durende reis erop zitten maar ik ben al zo moe. Het is inmiddels drie uur snachts, Australisch tijd dus ben al meer dan 18 uur op. Nog twaalf uur te gaan. Het eerste gedeelte zit ik naast een Indisch uitziende meneer die niet heel spraakzaam is. Ik concentreer me dan ook geheel op de nieuwe James Bond film. Het tweede gedeelte van de reis wordt overstemd door baby gehuil en dat juist wanneer ik probeer te slapen. Uiteindelijk maar een beetje weggedoezeld en doen alsof je slaapt. Nog een uur te gaan. De stewardessen maken alles klaar voor de landing en ik wordt steeds een beetje zenuwachtiger. Zo spannend en leuk tegelijk om Anders weer terug te zien. Het is zes uur smorgens en de hemel kleurt roze en oranje met het opkomen van de zon! Schitterend! Wat een waanzinnig begin van een dag waarop ik zo lang heb moeten wachten. Is het toeval of is de roze oplichtende lucht een teken; the air is full with love. Bij de paspoortcontrole vraagt de mevrouw achter het glas met een verraste blik;' You are not going to the Netherlands?'. Nee, sorry. Denemarken is op dit moment mijn eindbestemming. Na een erg lang half uur te hebben gewacht op mijn bagage kan ik eindelijk door de uitgang lopen. Al speurende door de mensenmenigte zie ik opeens een hele grote glimlach en twinkelde oogjes! Eindelijk!! Eindelijk kan ik hem weer kussen en knuffelen! Wat voelt dit goed!
Als we de deuren van het vliegveld uitlopen wordt ik verrast door een heerlijk frisse bries in mijn gezicht. ik realiseer me dat ik de kou toch wel een beetje gemist heb. De zon schijnt voluit en de lucht is stralend blauw, een perfecte winterse eerste dag in mijn nieuwe thuisland! Eigenlijk best wel fijn dat ik nog een klein beetje van de winter mag meemaken. Na 50 minuten in de auto komen we in Hundested aan. Het glooiende landschap dat aan me voorbij trekt heeft nog zijn winterse jas aan. Geen groen blaadje te zien en laatste restjes sneeuw nog op het land. Wanneer we Kopenhagen uitrijden zijn we eigenlijk meteen op het platteland. Hier en daar een boerderij en af en toe een dorpje. Omdat het nog te koud is om in de caravan te slapen heeft de vader van Anders aangeboden om de eerste paar weken bij hem door te brengen. We hebben de hele bovenverdieping tot onze beschikking wat natuurlijk super is! We doen het rustig aan vandaag want na een reis van 24 uur kun je je voorstellen dat je niet van hot naar her wilt worden gesleept. Met het schitterende weer kunnen we onmogelijk binnen blijven zitten dus zijn we een wandelingetje gaan maken richting de vuurtoren. Ik kon maar niet geloven dat ik in Denemarken ben, bij mijn lief met het meest fantastische weer dat je je kan bedenken! Gelukkiger kan je mij niet krijgen!